Omdat ik nooit zonder camera de deur uitga, kom ik nogal eens in bijzondere situaties terecht en kan ik geraakt worden door een beeld dat ik graag vast wil leggen. Ik weet inmiddels dat ik met de camera in mijn hand anders in een stad of in de natuur loop dan zonder. Ik zie meer, kijk gedifferentieerder en let meer op details.

”Het is geen toeval, het valt me toe”

De ervaring heeft mij na vele jaren wel geleerd dat ik dan alleen moet zijn. Mijn hart ligt toch altijd wel bij mensen; kinderen, jongeren en zeker ook ouderen. Soms word ik getroffen door een bloem, die ontluikt of afsterft. Het kan gaan om iemand die haast heeft en ook foto’s met een humoristisch tintje schuw ik niet. In de loop der jaren is mijn passie voor fotografie alleen maar groter geworden. Dat heeft alles te maken met het vinden van een goede leermeester. En die heb ik inmiddels gevonden; Patrick Mollema. Wanneer ik op elke gemaakte foto feedback krijg, kunnen mijn vaardigheden verbeteren, zowel technisch als qua kleur en compositie. Fotografie is een studie zonder einde. Elke dag leer ik bij. Ook mensen vragen om gefotografeerd te worden gaat me steeds gemakkelijker af. Ik vraag het vriendelijk en bijna niemand zegt nee. Ik werk graag vanuit de relatie die ik heb met de geportretteerde, omdat vanuit een vertrouwensbasis de mensen op hun gemak zijn en ik de meest natuurlijke foto’s maak. In de natuur neem ik alle tijd; wat wil ik fotograferen, waarom, hoe moet het met het licht en de andere instellingen? Fotograferen heeft een zen effect op mij. Ik hoop dat dan ook nog heel lang te kunnen doen.